Spiritualiteit

Ben jij een volwassen nieuwetijdskind? Dit zijn de 6 kenmerken

Door redacteur
Ben jij een volwassen nieuwetijdskind? Dit zijn de 6 kenmerken

Heb jij een gevoel van heimwee en voel je je vaak onbegrepen? Dan kan het zijn dat je een volwassen nieuwetijdskind bent. In dit artikel legt Hans Stolp, auteur van De levensopdracht van nieuwetijdskinderen, je uit wat kenmerken zijn van een volwassen nieuwetijdskind en laat hij je zien dat je niet alleen bent.

Nieuwetijdskinderen in de jaren tachtig

Achteraf gezien blijkt het verschijnsel nieuwetijdskind ouder te zijn dan we dachten: het werd weliswaar pas in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontdekt, maar het verschijnsel zelf is een stuk ouder: ik ken ouderen die nog voor de Tweede Wereldoorlog geboren werden (dus voor 1940), maar die je nieuwetijdskinderen avant la lettre zou mogen noemen: nieuwetijdskinderen dus, nog voordat die term uitgevonden was.

Alleen: in die vroegere tijden ging het nog slechts om enkelingen. Je mag deze allereerste nieuwetijdskinderen de voorhoede noemen en daarom betrof het in die eerste decennia nog slechts weinig mensen. Dat is dan ook de reden waarom het verschijnsel nieuwetijdskinderen pas veel later, in de jaren tachtig, begon op te vallen, toen er op een zeker moment steeds meer van hen naar de aarde kwamen.

‘Anders dan anderen’

In de verhalen van de oudere, volwassen nieuwetijdskinderen die ik zelf te horen kreeg, komen bepaalde kenmerken, eigenschappen en ervaringen steeds weer terug. Voor ik die hieronder op een rij zet, wil ik benadrukken dat niet alle nieuwetijdskinderen gelijk zijn en dat dus niet ieder volwassen nieuwetijdskind zichzelf in alle hieronder genoemde punten hoeft te herkennen. Ik noem de hieronder staande punten in de hoop dat de lezeressen of lezers die zich een volwassen nieuwetijdskind voelen, wat meer zelfinzicht krijgen en ineens op bepaalde punten van zichzelf zullen begrijpen: o, dáárom reageer ik altijd op die en die manier.

En vooral voor mensen die zichzelf zo lang als een zwart schaap, als een vreemde eend in de bijt, of als ‘anders dan anderen’ hebben gevoeld, is het meestal een troost en een opluchting om te ontdekken dat er nog veel meer mensen zijn die net zo (vreemd en anders) in het leven staan als zijzelf.

Wat meteen op zal vallen is het feit dat de levenshouding van oudere nieuwetijdskinderen in beginsel niet zo heel erg veel afwijkt van die van de jongere nieuwetijdskinderen. Wel mogen we zeggen: bij de jongeren zijn hun nieuwetijdseigenschappen over het algemeen echter meer uitgesproken: zij zetten een paar stappen verder – en soms zelfs een paar stevige stappen verder – dan de ouderen dat nog vermochten te doen.

Wel of geen last van valse schuldgevoelens

Een enkele keer echter zijn de verschillen tussen oudere en de jongere nieuwetijdskinderen echter juist wel groot, zelfs levensgroot. Een goed voorbeeld daarvan is het feit dat de jongere nieuwetijdskinderen (in het algemeen gesproken) nauwelijks of geen last hebben van valse schuldgevoelens en daarmee ook niet gemanipuleerd kunnen worden. Ze kijken zelfs neer op de volwassenen die hen toch een schuldgevoel proberen aan te praten en hen zo proberen te manipuleren.

Probeer je zoiets als ouder, dan verlies je daarmee meteen je gezag naar je kind toe. De oudere nieuwetijdskinderen waren daarentegen juist overgevoelig voor valse schuldgevoelens, en velen van hen proberen zichzelf op oudere leeftijd nog altijd daarvan te bevrijden. Hoe is dat eigenlijk mogelijk? En waarom hadden de oudere nieuwetijdskinderen dan niet diezelfde instelling? Omdat de geestelijke energieën die het loslaten van valse schuldgevoelens mogelijk maken op dat moment nog nauwelijks de aarde hadden bereikt en daar nog nauwelijks actief werkzaam waren geworden. Dus bezaten de oudere nieuwetijdskinderen de houding die op dit vlak toentertijd iedereen eigen was.

Ja, zij kenden die gevoelens meestal zelfs nog sterker dan hun leeftijdgenoten, omdat hun, juist door hun anders-zijn en hun afwijkende levenshouding, voortdurend allerlei schuldgevoelens – met en zonder woorden – aangepraat werden en zij daar, dankzij hun sensitiviteit, extra gevoelig voor waren.

Ben jij een volwassen nieuwetijdskind?

In het onderstaande pretendeer ik overigens niet alle kenmerken en/of eigenschappen van volwassen nieuwetijdskinderen op een rij gezet te hebben: er vallen er nog wel meer te noemen. Ik wil hieronder vooral de specifieke levenservaringen van oudere nieuwetijdskinderen beschrijven die mijzelf in mijn werk het meest hebben getroffen en die mijns inziens het meest kenmerkend zijn voor de oudere generatie nieuwetijdskinderen:

1. Ze hebben een sterk verantwoordelijkheidsgevoel

Bij de oudere, nu inmiddels volwassen geworden nieuwetijdskinderen, werd al snel duidelijk dat zij voor het merendeel kinderen waren met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel die al heel vroeg met een grote vanzelfsprekendheid allerlei taken en verantwoordelijkheden op zich namen. In het gezin thuis werden ze nogal eens de vader/moeder voor hun broertjes en zusjes, en ook in hun volwassen relaties zijn ze vaak de gevende en zorgende.

2. Ze leven met een gevoel van heimwee

Vele oudere nieuwetijdskinderen kennen het: dat gevoel van heimwee. Heimwee waarnaar? Vroeger, toen ze jong waren, wisten ze dat al helemaal niet en kenden ze geen mensen met wie ze dat gevoel hadden kunnen bespreken en delen. Maar door de snelle ontwikkeling van de spiritualiteit van tegenwoordig, begonnen zij zich in latere jaren steeds duidelijker te realiseren dat hun heimwee is gericht op de geestelijke wereld: de wereld vanwaar we komen en waar we na onze dood weer naartoe zullen gaan.

3. De andere intelligentie van nieuwetijdskinderen

Opvallend is ook de soort van intelligentie die volwassen nieuwetijdskinderen eigen is. Ze zijn meestal behoorlijk intelligent, maar het is een intelligentie die niet op de gangbare manier tot uitdrukking komt: hun intelligentie is vooral een creatieve intelligentie en een sociale intelligentie.

Op school hadden de volwassen nieuwetijdskinderen het meestal niet gemakkelijk, hoe intelligent ze ook waren, simpelweg omdat hun intelligentie zeker in die tijd meestal niet herkend en begrepen werd. Bovendien hadden ze toen al het gevoel dat wat ze op school moesten leren, alleen maar ballast was en hen niet zou helpen in het latere leven. Wat hen vooral tegenstond op school was het autoritaire van de opleiding, het ‘uit het hoofd’ moeten leren, het doodse en saaie van het onderwijs en het feit dat ze nooit eens even vrij mochten dagdromen.

4. Ze leven met een gevoel van vervreemding

Veel oudere nieuwetijdskinderen kennen die herhaaldelijk naar boven komende gedachte: Wat doe ik hier eigenlijk, in deze koude, harde wereld die mij eigenlijk zo vreemd is? Het is een spontane gedachte, vaak een flits die gelukkig ook weer snel verdwijnt, omdat er nu eenmaal werk verzet moet worden – en juist dat helpt dikwijls om dat gevoel van vervreemding te overwinnen. Maar het blijft altijd een gevoel op de achtergrond dat zo weer naar voren kan komen om opnieuw onze aandacht op te eisen. Het is dit basisgevoel dat de volwassen nieuwetijdskinderen er altijd weer op wijst dat ze burgers van twee werelden zijn: enerzijds van de aarde, anderzijds van de geestelijke wereld.

5. Ze maken de weg vrij voor nieuwe generaties nieuwetijdskinderen

Net als dat gevoel van heimwee, wijst ook deze opflitsende gedachte op een dieperliggend wéten dat we weliswaar hier in een lichaam op aarde leven, maar dat we afkomstig zijn uit een andere wereld, een wereld van louter licht. En hoe meer de volwassen nieuwetijdskinderen zich dit weten in de loop van hun leven bewust leerden maken, hoe meer zij vanuit oude, hun in hun jeugd meegegeven inzichten en geloofsovertuigingen, toegroeiden naar een ander inzicht en een andere levensvisie.

Maar juist omdat de meeste oudere, volwassen nieuwetijdskinderen nog een kerkelijk geloof meekregen, ervoeren zij de overgang naar die heel andere levensvisie die aansluit bíj, en voortkomt úit dat weten dat in hen leeft, als een grootse en ingrijpende overgang die je zou kunnen vergelijken met een emigratie. Een ander spreekt in dit verband over een geestelijke emigratie. Dát gevoel: het gevoel een geestelijke emigrant te zijn, is eveneens een belangrijk kenmerk van het levensgevoel van volwassen nieuwetijdskinderen.

Nu wordt in dat besef van een geestelijke emigratie de grote levensopdracht van de volwassen nieuwetijdskinderen duidelijk: om vanuit de inzichten en het levensgevoel van een oude wereld, een weg te banen naar de inzichten en het levensgevoel van de nieuwe wereld die in deze tijd geboren gaat worden. Zij, de volwassen nieuwetijdskinderen, zijn de wegbereiders.

Het is voor de oudste generatie nieuwetijdskinderen ontroerend om te zien dat de generaties nieuwetijdskinderen die na hen komen, zoveel makkelijker de weg vinden naar zichzelf, naar de eigen levensopdracht en naar het nieuwe denken dat daarmee samenhangt. Dit schenkt de oudste nieuwetijdskinderen een diep gevoel van vreugde: ze mogen zien hoe het werk dat zij verzet hebben, gezegend wordt!

6. Nieuwetijdskinderen voelen zich eenzaam

Het zal duidelijk zijn dat juist de volwassen nieuwetijdskinderen nogal wat eenzaamheid hebben doorleefd: afgewezen worden, als het zwarte schaap gezien worden, niet passen binnen het schoolsysteem en op het werk, in verzet komen tegen holle autoriteiten, steeds weer vragen stellen die anderen ongemakkelijk vinden omdat ze eigenlijk geen antwoord hebben, en ga zo maar door; het veroorzaakt onvermijdelijk een voortdurende eenzaamheid. Dat gevoel was vooral ook daarom zo sterk, omdat ze in hun jeugd en in hun jongere jaren heel lang dachten dat ze de enige waren die zo dachten, voelden en in het leven stonden.

Pas veel later, toen er meer en meer aandacht voor het verschijnsel nieuwetijdskinderen ontstond, ontdekten velen van hen dat ze niet de enige waren en dat er nog veel meer mensen waren die dachten, voelden en leefden zoals zij.

De levensopdracht van nieuwetijdskinderen

De levensopdracht van nieuwetijdskinderen

Dit is een fragment uit De levensopdracht van nieuwetijdskinderen. Wil jij meer weten over nieuwetijdskinderen, wie ze zijn en wat ze ons leren? Dan raden we De levensopdracht van nieuwetijdskinderen van Hans Stolp aan.

Bestel jouw exemplaar voor Bestel nu
Je bestelt bij

Misschien vind je deze artikelen ook interessant:

Deel dit artikel online
redacteur
redacteur

Inspirerend leven bestaat uit een geweldige, kleine redactie. Voor meer informatie, bekijk de 'Over ons'-pagina.

Reacties
  1. jacqueline 19 mei 2020 - 07:31
    Reply

    Ik herken mij in de omschrijving. En ook mijn zoon herken ik in de beschrijving van de huidige nieuwetijdskinderen. Waar ik zelf veel over nadenk, zou het gedrag/levensgevoel van de zogenoemde eerdere nieuwetijdskinderen niet ook kunnen voortkomen uit het feit dat ze de z.g.n. tweede generatie zijn? Dus enorm belast met het onverwerkte leed dat de oorlog heeft veroorzaakt? Een half leven bezig om het getroebleerde leven van hun ouders te begrijpen? En dat de nieuwe generatie alweer een stuk minder belast is en daardoor vrijer in het leven staat? Ben benieuwd wat uw gedachten hierover zijn. Hartelijke groet, Jacqueline

  2. Geert Paul Weeda 24 mei 2020 - 11:25
    Reply

    Herken wel e.e.a. Waarschijnlijk ook om dat ik sinds enige tijd mij herken in de kenmerken van HSP en HB, wat dan niet meer zo vreemd is. Lastig voor een oudere jongere (60+) die geregeld nog denk als een veel jonger persoon. Zeker mooi en duidelijk geschreven!

  3. Victor 11 november 2020 - 08:07
    Reply

    Het komt grotendeels allemaal wat overeen. Ik herinner mij dat ik als kind op school een lammetje was maar thuis soms een rebel was. Destijds hadden wij strenge onderwijzers en vaak sloegen ze ook. Tijdens de puberteit leefde ik afgezonderd. Ik liep niet achter meisjes. Ik had ook weinig vrienden. Dansen heb ik amper gedaan. Ik ging wel is uit maar nooit naar dancings. Daar voelde ik mij bevangen en te veel lawaai en te harde muziek die vaak op niet veel trok.Een vriend nodige me uit om met hem is mee te gaan naar zo een kot. Na tien minuten ging ik naar huis en heb nooit nog een voet is zo een spul gezet. Ik hou van de natuur. Ga graag alleen wandelen. Ik hou van het spirituele. Ik heb daar ook opleidingen over gevolgd. Ik huwde toen ik 28 was. We zijn nog steeds samen ik ben nu in de zestig. Mijn vrouw heeft begrip voor mijn dingen en ik voor haar dingen. In de familie langs mijn kant word ik aanzien als het zwarte schaap. Maar als ze iets nodig hebben hangen ze aan de bel. Daar heb ik sinds korte tijd korte metten mee gemaakt. Ik wil vrij zijn. Niet meer gebonden zijn. Heimwee heb ik niet. Ik voel mij goed in het hier en nu. Dat de wereld op zijn kop staat besef ik maar al te goed. Dat komt omdat er nog amper respect is. Ze willen ons van alles en nog wat opdringen. De zaak is of men hun spelletjes mee speelt of niet. Ik ben meer verbonden met het hogere dan met de aardse wezens. Of ik wel geniet? Ja zeker. Wij gaan elk jaar op reis en meestal telkens elders. Ik eet graag en drink ook graag is een lekker pintje bier maar op café ga ik nooit. Wij kopen wat we echt nodig hebben maar geen luxe zaken. Vroeger gingen we al is op restaurant maar nu niet meer omdat we minder eten dan vroeger. Wij koken graag zelf.

  4. Mascha 13 november 2020 - 11:20
    Reply

    Net als de anderen hierboven herken ik mijzelf in de omschrijving, ik ben 49 jaar. Ik herken ook mijn jongste dochter van bijna 16 jaar. Zij communiceert op hoog niveau in vergelijking met leeftijdgenoten. Het HSP zijn heeft hier ook zeker mee te maken. Gelukkig kom ik steeds meer mensen zoals ik en mijn dochter tegen. Mijn moeder is 72 jaar en zij ie een van de weg voorbereiders en zij heeft het erg moeilijk gehad in haar leven tot nu toe, ze voelde zich vaak onbegrepen. Nu gaat het beter maar de weg is erg lang, maar ze weet inmiddels door mij dat er echt meer mensen zijn zoals zij en daar ben ik blij om. Ik hoop dat haar leven nu echt gemakkelijker wordt, ik zie vooruitgang en dat heeft ook te maken met dat ze haar soulmate heeft gevonden. Hoe mooi is dat? Bedankt voor dit artikel, ik lees al jaren jullie nieuwsbrief en volg instagram. Fijn dat jullie zoveel bespreekbaar maken.

    1. Ingrid Van Camp 22 november 2020 - 11:30
      Reply

      Ik herken me ook volledig in dit verhaal. Altijd geweten dat ik indigo of een regenboog kind was. Heimwee naar een thuis waar ik elke nacht van droomde. Ik ben 53 jaar en sta krachtiger in het leven dan ooit. Ik beleef mijn missie, mijn visie en mijn doel. Ik ben een lichtwezen en een storyteller. Ik ben dankbaar dat mijn pad zo is verlopen en mij zoveel inzichten heeft gegeven, zoveel levenslessen. Ik ben niet langer die buitenstaander of toeschouwer, neen ik tracht mijn steentje bij te dragen door op weg te gaan met mensen en samen te leren. Ik tracht mijn verhaal en kennis zoveel mogelijk te delen omdat de tijd rijp is, de nieuwe generatie is er klaar voor. Hier hebben we lang genoeg het geheim voor bewaard. Het is tijd voor verandering. Laat ons alle energieën bundelen, in een lied, in dans, en de kracht van dankbaarheid. Het leven is zuivere liefde als je je hieraan kan overgeven is angst je bondgenoot en niet langer je vijand. Gracias a la vida.

  5. Mariët 22 november 2020 - 10:39
    Reply

    Het artikel heb ik met grote interesse gelezen. Maar... ik kan het niet volgen. In mijn visie zijn er geen 'nieuwetijdskinderen', ook geen oudere. Door deze naam eraan te geven, lijkt het iets nieuws. Maar deze zogenaamde 'wegvoorbereiders' zijn er altijd al geweest. Al duizenden jaren. Wij kennen ze uit de verhalen van mensen die in hun tijd opvielen en o.a. verstoten, bespot en opgedreven werden. Mensen die de overlevingsverhalen gehaald hebben, omdat zij afweken van de norm. In mijn visie zijn zij mensen die in 2 (of wie weet meer, afhankelijk van de definitie 'wereld') werelden leven en in meer of mindere mate, in grotere of kleinere kring, een boodschap mee willen geven.

  6. Nina 22 november 2020 - 11:48
    Reply

    Dank zij dat mijn jongste dochter op een steinerschool zat, ben ik toen eindelijk thuisgekomen. Nieuwe tijdskinderen, worden meestal geboren bij ouders die dit ook al zijn. Ik ben nu 64 j en zo dankbaar, dat ik daar mezelf heb leren begrijpen en herkennen!

  7. Nelleke 12 september 2021 - 12:57
    Reply

    Het is niet eenvoudig. Word volgende maand 70. Vraag me al vanaf vroege kindertijd af hoe ik een overstelpend gevoel van compassie en empathie, zelfs t.a.v. mij volslagen vreemde voorbijgangers op straat, kan combineren met een zelfgekozen sociaal isolemant. Waarom ik in die paradox moet leven. Mijn lichaam interesseert me nauwelijks. "O ja, ik zal iets moeten eten.." Klungel kungel. Ben me er nauwelijk van bewust. Behalve misschien toen ik eierstokkanker kreeg. Kinderen, kleinkinderen, ex-man in alle staten. Ben dan weliswaar niet een echte moeder-moeder of oma-oma en nogal exentriek in hun ogen, maar ze houden zielsveel van me. Al ben ik dat volgens mij volstrkt niet waard, maar niettemin. Zelf? Vond het eigenlijk wel een openbaring: O ja, ben tenslotte een vrouwelijk mens en dan kan dat. Oké. Uitgezaaid? O, oké. Stoma? Oké. Slechte prognose? Oké. Er aan doodgaan binnen afzienbare tijd? Mooi! Ben reuze benieuwd! Dat laatste in eerste instantie. Omdat ik hoofdzakelijk geestelijk leef, besloot ik de handschoen op te pakken om te proberen of ik daarmee de prognose en de statistieken ( de medische wetenschap) te trotseren. Ben hier tenslotte blijkbaar niet voor de lol, dus zal het wel ergens anders voor zijn en ergens goed voor zijn. De mate van schuldgevoel in aanmerking genomen en als toets van de aannemelijkheid van die veronderstelling, was/ben ik daar nou niet bepaald in geslaagd. Verre van. Flee or fight. Fight! Niet lezen, niet denken, niet proberen: doen! Engelen, gidsen en eigen spritituele overtuigingen, alles mobiliseren nu. Uiteraard sluit ik een portie zgn"Geluk","Mazzel" en "De uitzondering bevestigd de regel" niet uit, maar ben na het lange medische traject, wat ik eigenlijk best interessant vond en me de mogelijkheid bood om iets voor medepatiënten te betekenen, nu, na 6 jaar nog steeds schoon. Loop ik nu over straat is er iets veranderd. Kennelijk loop ik met een vriendelijke glimlach onbewust. En kijk ik blijkbaar nu voorbijgangers aan. Ook onbewust. En, misschien ook onbewust, maar bij 90% van die voorbijgangers verschijnt een lachje. Soms zeggen ze gedag of "Wat een weer, hè?" Of lekker weertje!" Zou dat het dan zijn? Al die lachjes bij elkaar opgeteld, op een hoop gegooid, zou dat mijn reden van bestaan hier de moeite waard kunnen maken? Drie maal daags lopen met de hond levert al een aardige score op. Dus wie weet. Al zou ik graag meer tastbaar resultaat zien. Daarvoor ben ik nu mens en als mens is er meer wat je niet ziet dan wel. En tenslotte is voldoening krijgen ook weer een vorm van egoïsme die op zijn beurt weer schuldgevoel oplevert...

Reageer op dit artikel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Boekentip van de redactie
Een blik op de toekomst
€ 15,00

Een blik op de toekomst

Hans Stolp

In 'Een blik op de toekomst' geeft Hans Stolp op zijn unieke manier inzicht in de rol van aartsengelen in de ontwikkelingsweg van de mensheid.

€ 15,00

Bekijk aanbieding

Schrijf je in voor de Nieuwsbrief

Ontvang elke week de nieuwste en populairste artikelen, je daghoroscoop, boekentips en nog veel meer! Ruim 80.000 lezers gingen je al voor

Even geduld aub...

Bedankt voor je inschrijving

Het lijkt er op dat je al ingeschreven bent?