Je doet echt enorm je best om je relatie te laten slagen. Maar juist dan gaat het vaak mis, weet relatie-deskundige Kate Rose, auteur van De drie grote liefdes in je leven. “Hoe meer jij je aan liefde vastklampt, hoe groter de kans dat je uiteindelijk met niets achterblijft.” Lees haar artikel over angst, een hand vol zand en Ware Liefde.
We verpesten de liefde door uit angst dammen te bouwen waar ze juist wil stromen. Het gaat om angst om iets te verliezen of misschien angst om alles te winnen.
Wanneer angst groter is dan liefde
Misschien gebeurt het in één ogenblik, met vele boze woorden tijdens een nacht vol geschreeuw. Misschien gebeurt het heel langzaam en geleidelijk, tijdens een lange periode. Het gebeurt wanneer onze angst om iemand te verliezen groter wordt dan onze liefde voor die persoon.
Maar we kunnen angst en liefde niet tegelijkertijd in ons hart hebben, want het zijn twee verschillende beesten. Ze kunnen niet ademen in de aanwezigheid van de ander. Liefde is een witte wolf, sterk en moedig, vrij en wild, open en accepterend. Angst is een beest zo donker als de nacht, ineengedoken en nederig, met een gebogen rug en grommende tanden. Uiteindelijk zullen ze elkaar ten gronde richten tot er niets meer over is.
Krampachtig vasthouden aan een relatie
We verliezen waar we ons aan vastklampen, maar zijn bang het te verliezen als we dat niet doen. Wat we lijken te vergeten: alles wat voor ons bestemd is, hoeft helemaal niet vastgehouden te worden. We hoeven het niet krampachtig vast te grijpen als het bedoeld is om te blijven. Is dat niet het geval, dan is het zinloos om te proberen er iets van te maken wat niet de bedoeling is. We verpesten liefde door onze angst om haar te verliezen.
Waar ben je zo bang voor?
We voelen vaak wel aan wanneer liefde niet voorbestemd is om te blijven. Zoals een zachte motregen voor de storm verschijnt, zien we aankomen dat de relatie misschien ten einde loopt. Er wordt niet voldoende in geïnvesteerd of de timing klopt gewoon niet. Wat het ook is, onze ziel begint het te voelen en we worden bezorgd dat we verliezen wat we hebben.
Maar zijn we bang om het te verliezen, omdat het zo geweldig is? Of alleen maar omdat we niet graag verliezen, verlaten worden of zelfs getriggerd worden door onze verlatingswonden uit het verleden? Het punt is: liefde is géén bestemming, maar omdat we bang zijn voor het ondefinieerbare, beperken we onbewust het soort genegenheid dat we geven en ontvangen.
Wat je kunt leren van een handvol zand
Ik las eens dat liefde beoefenen is als het vasthouden van een handvol zand. Als jij je vuist stevig dichtknijpt, glipt het zand eruit. Hoe harder je knijpt, hoe meer er verdwijnt, tot er uiteindelijk niets meer over is. Maar als jij je hand openhoudt en je palm ontspant, blijft het zand gewoon liggen, omdat je er niet naar grijpt. Je kunt eindeloos zand in je open hand houden, maar zodra jij je vingers sluit – zelfs als je het langzaam en voorzichtig doet – begint het eruit te vallen.
Hoe vergelijkbaar is dit met liefde: hoe meer we ons eraan vastklampen, hoe groter de kans dat we uiteindelijk met niets achterblijven. Niet alle liefde is bedoeld om te blijven, maar als het wél zo is, hoeven we het nooit krampachtig vast te grijpen. Dan hoeven we niet te smeken of onze geliefde over te halen om te blijven, of tegen onszelf te liegen of te veranderen wie we zijn om de relatie te laten werken.
Anders naar je relatie kijken
Er is eeuwige liefde, wat we ook doen. Liefde is er op onze slechtste dagen, als we onszelf nauwelijks in de spiegel kunnen aankijken. Ze is er ook op onze beste dagen, als ons hart gevuld is en onze ogen gretig de wereld opnemen. Liefde trekt zich niets aan van regels. In plaats daarvan is ze als de eigenzinnige ranken van wilde rozen, die vrij groeien en in elke richting die ze kiezen, maar toch sterk en stralend in hun schoonheid.
Als we zouden begrijpen dat dit soort liefde de rest te schande maakt, denk ik dat we anders naar onze relaties kijken – en dan specifiek naar de relaties die we hebben met de mensen in ons hart.
Echte liefde gaat én komt terug
Dingen zullen niet altijd perfect zijn. Er zullen ruzies zijn, soms zelfs verraad, maar echte liefde komt steeds weer terug, ondanks onszelf, onze bezwaren en vooral ons ego. Ze komt niet terug omdat we eraan vasthouden, maar omdat het zo bedoeld is.
Als we liefde benaderen als iets om te beoefenen en van te genieten, in plaats van te handelen vanuit de valse overtuiging dat er een specifiek eindresultaat is dat we moeten bereiken, dan kunnen we haar een kans geven om te zijn wat ze in wezen is. En dus niet wat ze zou moeten zijn.
We verpesten de liefde door uit angst dammen te bouwen waar ze juist wil stromen. Het gaat om angst om iets te verliezen of misschien angst om alles te winnen. Maar ik denk dat dit laatste eigenlijk een angst voor verlies is: om een bepaalde manier van leven te verliezen die de norm is.
Een cadeau voor jou
De enige garantie die we hebben: liefde wordt het grootste geschenk dat we elke dag kunnen uitpakken, als we haar laten groeien en gewoon laten zijn, simpelweg omdat we de liefde voor zichzelf laten spreken en dus niet proberen haar te controleren.
Net als de maan die, of we haar nu zien of niet, altijd aanwezig is, zowel overdag als ’s nachts, volgt de liefde ons waar we ook gaan. We hoeven onze nagels er niet in te zetten en ons eraan vast te klampen, want liefde is er gewoon. We hoeven haar alleen maar haar gang te laten gaan.
De drie grote liefdes in je leven
In 'De drie grote liefdes in je leven, soulmates, karmische partners en tweelingzielen' van Kate Rose leer je onderscheiden tussen drie soorten liefdes die je in je leven kunt hebben.
Lees ook deze artikelen van Kate Rose:
De drie grote liefdes in je leven: ieder met een speciale reden
Is jouw partner je soulmate, karmische partner of tweelingziel?
De verborgen wijsheid achter engelengetallen: waarom je steeds dezelfde cijfers ziet (000 t/m 999)
Kate Rose is kunstenaar, vrije geest, relatie-expert, coach en spreker. Ze schrijft over relaties en de liefde voor diverse toonaangevende bladen en blogs.
