En opeens val ik overal over. Zijn haar, zijn lengte, zijn rookadem. De jongen waarmee ik enkele dagen geleden nog volledig versmolt, kan ik nu amper zien of luchten. En waar ik voorheen de berusting kon vinden in ‘hij is het gewoon niet voor me’, weet ik inmiddels dat hier meer speelt. Ik ken dit patroon. Gevoelsmatig heb ik het al honderden keren doorleefd: als iemand afstandelijk is, zoek ik toenadering, wanneer iemand beschikbaar is, blokkeer ik en trek ik me noestig terug.

Liefdesdans

Ik was direct gecharmeerd. Zijn creativiteit, ondernemingszin en vastberadenheid prikkelden me en niet voor niks zocht ik hem dan ook regelmatig op. Een feestje hier, een koffietje daar, in alle vrijblijvendheid elkaar leren kennen. Genieten was het. Maar op een avond gebeurde het: opeens veranderde er iets in de dynamiek. Mijn toegankelijkheid laveerde in een afstandelijke houding met een hermetisch gesloten hart.

Kleffe danspartijtje

Maar op het moment dat ik met mijn tas op de rug mijn gebruikelijke escape naar buiten wil maken, gebeurt er iets. Het beeld van ons uiterst hartstochtelijke danspartijtje enkele dagen terug valt me opeens binnen. Want volledig in verbinding kon ik me een hele avond lang compleet voor hem openen. Wat is er veranderd? Waarom walg ik nu bijna van zijn toenadering? Hij is nog steeds dezelfde toch?

Bindingsangst

Hij komt dichtbij. Met zijn toenadering triggert hij angst bij me. Het wordt ‘te echt’. In plaats van vrijblijvend wat te snuffelen zijn er gevoelsmatig verwachtingen. Die maken dat voor mijn gevoel mijn gekoesterde vrijheid wordt ingeperkt. En dat benauwt me, dat blokkeert me dusdanig dat de angst het overneemt van de liefde. Ik voel niks meer. Geen aantrekkingskracht, geen genegenheid. Ik voel afkeer en unheimlichkeit, een gevoel waarvoor ik maar al te graag wil wegrennen.

Afhankelijkheid

Maar het is niet alleen dat. Ik voel zijn affectie voor mij en daardoor een bepaalde mate van afhankelijkheid. Ik zou, mocht ik willen, controle op hem kunnen uitoefenen. En het is die afhankelijk die me naargeestig bekruipt. Want ook papa was afhankelijk. Afhankelijk van mijn moeder, afhankelijk van haar bevestiging. Dat heeft ervoor gezorgd dat een traumadeel zich in mij heeft geworteld. Dit stuk zorgt ervoor dat deze fijne artistieke knul intern geen schijn van kans heeft.

Open sesame

Maar niet vandaag. Het heeft me al zo vaak weggehouden van liefde. Ik wil het aangaan. Ik wil voelen wat daar is. Dus ik blijf. Ik sluit m’n ogen en ik daal af. Ik ga opnieuw in verbinding met mezelf. Voorbij aan de woorden, voorbij aan de gedachten. Alleen maar ‘zijn’, samen met hem. En ik voel verdriet. Ik voel angst. Maar tezamen met die gevoelens wordt ook een sensuele levensstroom ontketend. Een stroom die mijn lichaam automatisch laat bewegen op de klanken van de muziek. We dansen samen. Subtiel. Zacht. En ondanks dat die fragiel is, voel ik een verbinding. Voel ik dat ik me open om zijn aanwezigheid toe te staan en te ontvangen. En zolang ik in die hartsverbinding ben, kan ik me blijven verbinden met hem. Maar het traumastuk is sterk, zodat ik regelmatig terug in mijn hoofd getrokken word. Terug in die neerhalende gedachten trekt. Maar ik blijf oefenen. Ik blijf het aankijken, omdat ik gewoonweg weet dat dit altijd zal terugkomen, bij iedere man die toenadering zoekt. Bij iedere man die dichterbij komt… 

Boekentip Inspirerend leven: Liefdesbang

Wil je meer lezen over hoe je je verlatingsangst en bindingsangst kunt overwinnen? Dan is Hannah Cuppens Liefdesbang misschien wel iets voor jou. Bekijk het boek in onze webshop Boekenwereld.com of bestel hem direct.