Geplaatst: 30 april 2015

Ze komen hier al jaren. Ze laten zich graag zien en wij kijken graag naar ze. Ze hebben stijl. De dames en heren gaan altijd even goed gekleed in stemmig zwart. Parmantig en elegant wandelen ze door onze tuin. Het is de Corvus Monedula, oftewel de Kauw.

De Kauw

Ze behoren tot de kraaiachtigen. Kauwen komen meestal in groepen of paren voor en foerageren vaak gezamenlijk. In al die negen jaren dat wij hier nu wonen, hebben we ze stuk voor stuk leren herkennen. We zien nu dat de nesten alweer in aanbouw zijn. De kauwen vliegen af en aan, van en naar de verschillende daken van de huizen hier in de buurt. Hun snavels vol met takjes en andere bouwmaterialen. Dan duiken ze de schoorsteen in.

En we weten dat we ook dit jaar weer voorgesteld zullen worden aan hun nieuwe kroost. Kauwen zijn trouw aan hun partner en deze band blijft ook waarneembaar binnen een grote groep. Ze hebben complexe banden met elkaar en blijven als koppel elkaar trouw voor het leven. Vaak dienen de onderliggende verhoudingen regelmatig opnieuw duidelijk gemaakt te worden tot ieder zijn en haar plek weer kent.

Grenzen stellen

En dat gebeurt dan vaak op bekend terrein waar wij met onze neus dicht op zitten. Regelmatig ben ik diep onder de indruk van het luide gekrijs en de woeste worstelingen van de kauwen onderling. Vaak zeer hevig, doch kortdurend.

Kauw is namelijk niet hardleers. Kauw is rechtdoorzee en duidelijk. Soms ietwat kortaf misschien. Maar ach, da’s dan weer een menselijke interpretatie.

Onverstoorbaar

Gisteren was het een drukte van belang hier in onze tuin. Altijd rond hetzelfde tijdstip; vogelvoedertijd. Ja, je gelooft het misschien niet maar ik kan de klok erop gelijk zetten en weet ook precies wanneer wie aanschuift. Als de familie Kauw aan de dis verschijnt zijn er geen ongenodigde gasten welkom. Ieder zijn beurt. Ik kijk naar buiten en zie hoe de kauwen zich tegoed doen aan het nieuwe strooivoer. Ik geniet.

Dan zie ik dat er een veer scheef staat in de staart van een van de kauwen. Het lijkt alsof deze elk moment kan loslaten maar het gebeurt niet. Kauw springt op en af de voederbak, hangt als een echte acrobaat ondersteboven aan de voederpaal om vervolgens driftig in de zomer vetbollen te kunnen pikken. Niet een geheel natuurlijke pose, wel een ontzettend vermakelijke! Er gebeurt echter niets. De veer staat nog steeds scheef.

“Laat maar los!” roep ik vanachter het raam “laat maar lekker los!”

Dan zie ik dat Kauw totaal niet bezig is met loslaten. Hij merkt de scheve loszittende veer niet eens op. Laat staan dat hij er hinder van ondervindt. Kauw doet wat hij doet en eet onverstoorbaar door. Opmerkelijk hoe hij zichtbaar vertrouwen heeft en enkel het moment zijn aandacht heeft. Dan vliegt hij verder en zie ik dat er een prachtige glanzende veer in het gras ligt.

Hoe kan ik loslaten?

Ik snel naar buiten om dit wonderlijke geschenk van Kauw te bemachtigen. Bij binnenkomst open ik mijn hand en kijk aandachtig naar de veer. Dan zie ik dat de veer is afgebroken. Ik vraag Kauw of hij mij iets wil vertellen. Kort en bondig beantwoordt hij mijn vragen en vertelt hij me o.a.dat hij hier al ruim zeven jaar woont. Dan vraag ik Kauw hoe ik kan loslaten.

“Net als mijn veer,” antwoordt Kauw.

Ik begrijp het niet goed, de veer is immers afgebroken.

“Moet ik iets afbreken?” vraag ik enigszins verontrustend.

Het blijft stil.

“Dient er iets opengebroken te worden?” vraag ik dan.

Na een korte stilte reageert Kauw. Met een kort en resoluut antwoord.

“Nee, alleen maar loslaten” zegt hij me “kies ervoor, op dit moment.”

Dan voel ik mij ineens heel onrustig worden en nerveus.

“Ik weet niet of het me zal lukken,” zeg ik ietwat wanhopig “het is soms zo donker, zo duister…”

Tranen biggelen over mijn wangen. Ben ik nu echt zo wanhopig dat ik hier met een veer een gesprek voer en mijn diepste roeringen deel? Bijna voel ik me niet serieus genomen door Kauw, alsof ik de spotvogel ben in deze dialoog. Is er eigenlijk wel een dialoog? Wie houdt wie nou voor de gek? Dan dringt Kauw zich aan mij op en spreekt luid en duidelijk:

“kijk eens goed naar mijn veer. Deze is niet alleen maar donker. Er zit ook licht in, kijk maar eens goed”.

Het is niet alleen maar donker

Het is even stil en ik verbind me opnieuw met de veer.

“Er is niet enkel alleen maar donker…” zegt Kauw vervolgens.

Ik open mijn ogen en kijk naar de veer die in mijn handpalm besloten ligt. Langzaam breng ik mijn geopende hand dichterbij. Dan zie ik de onvolmaaktheden, een afgebroken pen, zelfs een gaatje in het geheel. Ik pak de veer tussen duim en wijsvinger en beweeg deze heen en weer. Een prachtig schaduwspel ontvouwt zich; een schitterende zilverachtige waas glanst voor mijn ogen. Het lijkt wel een spiegel! Door de beweging gaat het fluweelachtige zwart over in het zilver en weer terug. Van donker naar licht.

Met open mond kijk ik gefascineerd naar de prachtveer. Het is even stil. Heel stil. Ook in mij. In die stilte is het alsof sinds lange tijd de zware, donkere en verduisterende gordijnen weer opengaan. Het daglicht komt naar binnen. Streelt mijn gelaat, zo zacht, zo welkom. En dan weet ik, ik heb zojuist gekozen. Ik heb losgelaten…

Gids voor spiritueel ontwaken

Wanneer je je spiritueel ontwikkelt, kom je verschillende lagen aan overtuigingen, oude pijn en vaste patronen tegen. Gids voor spiritueel ontwaken helpt je die lagen te zien, te doorwerken en doorvoelen, en staat aan je zijde wanneer je deze weg van transformatie doorloopt.

Bestel jouw exemplaar voor €25.00 met gratis verzending Bestel nu

Je bestelt bij

Deze bijzondere vogels willen je ook wat vertellen:

• Spirituele betekenis van de kraai: eigen geluid, de dood en ruimte voor nieuw

• De spirituele boodschap van de kip: wat betekent het voor jou?

• De spirituele betekenis van de ijsvogel: jouw diepste zijn en innerlijk vuur

Geplaatst: 3 april 2015

Kaarsrecht zit ik voor mijn ingenieus in elkaar geflanste tijdelijke bureau. De laptop steunt op een stapel boeken welke ooit nog eens uitgelezen worden en mijn tenen raken net de vloer. Zo voelt het comfortabel. Althans, voor dit moment. Echt comfortabel is het sinds ruim een week al niet meer maar ach, een mens wordt inventief wanneer nodig. Want wanneer de middelen en mogelijkheden schaars zijn, ben je gauw tevreden met dat wat is, want het is. En laat dat nou net hetgeen zijn waar ik de meeste moeite mee heb. Misschien ligt daarin de sleutel? Op zoek naar overgave.

Drukte in mijn hoofd

Mijn hoofd maakt overuren en springt van aan naar uit. Beelden wisselen elkaar af. En net als een televisie met een overdaad aan kijkuren, lijkt het soms alsof alleen het testbeeld nog werkt. Er wordt gezapt van kanaal naar kanaal terwijl de afstandsbediening buiten mijn bereik is. Ik voel mij totaal overgeleverd. Alles ligt buiten mijn bereik. Ophopingen her en der fungeren als standplaats voor mijn dagelijkse benodigdheden. Op mijn schuifelroute kan ik dan met een knik door de knie bijvoorbeeld mijn kop thee oppakken of de mobiele telefoon. Daarbij wel in acht nemend niet te ver en te diep te knikken om te voorkomen dat de knik overgaat in knak. Niet in de knieën wel te verstaan, in de rug. Onderaan om precies te zijn. Daar waar het altijd begint.

Ondraagbare pijn

Ik heb gejankt en geschreeuwd, gegild, gekronkeld, gevochten en gestreden. Dat is wat ik altijd deed en nu dus ook. Het is alsof het zo geprogrammeerd is en dat je er dus geen invloed op kunt uitoefenen. Het voelt alsof en dus niet echt. Ik herinner mij de woorden van een wijze vrouw:

‘Dat wat zich aandient kun je aan’.

Ik besef dat ik datgene wat zich aandient vrijwel meteen afwijs. Ja, de pijn is bijna ondraaglijk en nee, het is met geen pen te beschrijven. Toch probeer ik het. Iedereen die ooit te maken heeft gehad met ingedrukte ruggenwervels weet waar ik over spreek. Op z’n oud Hollands gezegd heet het spit. En die spit heeft mij iets te vertellen.

Overgave

Voordat ik het magische boek van Christiane Beerlandt inzag heb ik een moment genomen om te luisteren naar mijn lijf. Dat moment ontstond in een moment van overgave. Er was dan ook geen ontsnappen meer mogelijk. Terwijl ik puffend en hijgend mij op mijn zij rol om mijn bed te kunnen verlaten, smeek ik om genade. Mijn benen lijken van beton, er is nauwelijks beweging in te krijgen. Als ze eindelijk over de bedrand hangen, vraag ik me serieus af hoe ik in hemelsnaam mijn bovenlijf kan oprichten. De pijn in mijn rug snijdt door mijn bekken. Het is alsof er schroevendraaiers in mijn wervels steken en deze op volle toeren ronddraaien zodra ik wat beweeg. Het sein voor ze om in actie te komen. Pijnigen en vernederen.

Verdeeld bewustzijn

Het anders zo heerlijke Tempur matras is nu werkelijk een belemmering en geeft nauwelijks houvast. Overgeleverd en geen houvast. Dat is het respons op mijn smekende gebeden van genade. Er komt geen genade, er volgen inzichten. Het gevoel is hetzelfde. Ik beleef het nu. Toch weet ik dat het toen was maar ik krijg het niet rond op het televisiebeeld in mijn hoofd. Het beeld van nu wordt vertroebeld door het beeld van uit mijn vroege kinderjaren. Ik zie het niet meer helder. Duidelijk is wel dat hier sprake is van een verdeeld bewustzijn, ik begeef mij in mijn kind bewustzijn en zie en beleef datgene waar ik als klein kind aan ben blootgesteld. Pijnigen, vernederen, overgeleverd en geen houvast.

Échte overgave: zelfcompassie

Wanneer ik lees hoe Beerlandt lage rugpijn interpreteert vanuit de psychosomatiek in haar boek De Sleutel tot Zelfbevrijding, stromen de tranen. Ik begrijp de boodschap en mijn lichaam heeft het me al verteld. Ook begrijp ik dan mijn direct opkomende repeterende gedachte dat ik ‘weer in de val ben getrapt’ en hoe vlak daarop een golf van zelfcompassie als vanzelf ontstaat. Het gaat hier om het onschuldige kind dat ik was. Om de onvervulde behoefte en hoe groot deze was. Het gaat hier om de volwassen vrouw die ik ben en haar groot zelfhelend vermogen. Er daalt een nieuw soort gevoel van overgave in mij neer. De hevige strijd is gestreden en dit is de triomf. En nee, de overwinning van deze overgave voelt niet zoet. Gaat niet gepaard met een kakafonie van opgeluchte en overheersende gedachten van macht en superioriteit. Want het is.

Weg van de pijn

Heb jij ook het idee dat jouw pijn een verborgen agenda heeft? In Weg van de pijn schrijft Saskia de Bruin dat ons lichaam pijn en andere klachten kan gebruiken om ons te beschermen tegen emoties die we als bedreigend, onacceptabel of overweldigend ervaren. Ook geeft ze tips en oefeningen om aan de slag te kunnen gaan met jezelf en psychische pijn uit het verleden te kunnen opruimen.

Bestel jouw exemplaar voor €24.50 met gratis verzending Bestel nu

Je bestelt bij