Waar ben je naar op zoek?

Inspiratieplatform voor spiritualiteit, gezondheid en bewustwording

Geplaatst: 25 augustus 2014

Wijze woorden: De kunst van het leven

De kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is – Godfried Bomans

Want wanneer we op reis zijn staat ons leven in het teken van dagelijkse verwondering. Staan we meer open voor indrukken en elkaar, leven we het leven intenser. En daarnaast een gevoel van berusting ervaren, kalmte en innerlijke vrede. Wanneer we dat naast elkaar kunnen ervaren, beleven we het leven in al haar volledigheid.

Ruimte om te helen

Ruimte om te helen

Transformeer als een alchemist wat loodzwaar is in je leven in spiritueel goud met Matt Licata. Maak van je innerlijk een veilig toevluchtsoord met 'Ruimte om te helen'.

Bestel jouw exemplaar voor Bestel nu
Je bestelt bij

Tags: , , , ,

Geplaatst: 19 augustus 2014

Helende kracht van Paard: mijn krachtdier

Een krachtdier komt en gaat. Het verschijnt daar waar het nodig is en heeft altijd iets te vertellen. Het is aan jou om te luisteren naar de boodschap. Kracht zit niet in de grootte van het dier. Een mier kan als krachtdier jou een belangrijke boodschap brengen terwijl je misschien uitkijkt naar een krachtdier ter grootte van een tijger of olifant. Het is aan jou om ze te zien, ze uit te nodigen en te verwelkomen. Vele verschillende krachtdieren heb ik inmiddels mogen verwelkomen. Andere hebben mij wellicht getracht iets te vertellen en was ik nog niet klaar om ze te horen. Ze zijn geduldig. Net als ik. Het komt. Ze komen altijd wanneer nodig. En soms blijven ze een tijdje bij me. Zo ook Paard.

Jeugdherinnering

Als kind had ik altijd veel ontzag voor deze edele dieren. Voor mij waren ze groots, zeker prachtig en immens krachtig. Vond ze vooral uiterst imposant. Het liefst bleef ik er zover mogelijk uit de buurt. Op gepaste afstand volgde ik de gracieuze bewegingen met volle bewondering en voelde diep respect voor deze gevoelige dieren. Wat spiegelden ze mij en ik had geen idee. Gaandeweg de jaren realiseerde ik me dat ik steeds vaker in aanraking kwam met paarden. Mijn schoonvader was destijds als vrijwilliger actief bij een manege waar paardentherapie werd gegeven.

Ik verhuisde naar een dorp waar in diverse weilandjes paarden werden gehouden. Er kwam iemand in mijn leven die bij de bereden politie werkte en steeds meer mensen om mij heen hadden op de een of andere manier een bijzondere band met paard. Zelf werd ik ook meer en meer aangetrokken door de schoonheid van dit dier en verzamelde foto’s op een prikbord, bezocht regelmatig tijdens mijn wandelingen de paarden hier in het dorp en overal waar ik kwam leek paard verbazingwekkend veel aanwezig te zijn. Het was overduidelijk en nog steeds begreep ik de boodschap niet.

Diepe connectie met het krachtdier

Er was inmiddels iets bijzonders aan het ontstaan. Stapje voor stapje. Naarmate ik meer en meer oog ervoor kreeg, galoppeerde paard liefdevol binnen in mijn leven. In de vele onrustige nachten kwam paard veelvuldig op bezoek. Altijd even liefdevol en geduldig. Uitnodigend. En de dag kwam dat ik de teugels liet vieren. We kwamen nader tot elkaar. Vertrouwen. Dat was de boodschap. Zodoende zocht ik toenadering en leerde vertrouwen. Er ontstond een innige band. Een connectie die ik niet eerder kon ervaren en mij aanmoedigde door te stappen.

Toen wist ik; paard heeft mij meer te vertellen. Het was op 13 december 2013 dat ik het volgende schreef: “Elk einde kent een nieuw begin; het afgelopen jaar bevatte voor mij vele malen groot afscheid en onverwachte verwelkoming. Het leerde mij nog dieper onthechten, observeren en zijn. Het nieuwe jaar staat in het teken van Paard. Dit krachtdier heeft mij diverse malen weten te vinden waarvoor ik intens dankbaar ben. Een van de belangrijkste boodschappen van Paard is mij heel duidelijk en helder geworden: Doorstappen, altijd blijven doorstappen… Ik dank diegenen die met me mee gewandeld zijn het afgelopen jaar, jullie zijn stuk voor stuk prachtig en oprecht! En ik wens iedereen een mooie reis toe het komende jaar.”

Ontmoeting met een krachtdier

En doorstappen deed ik. Mijn voeten brachten mij naar de wonderschone plek waar ik mijn krachtdier fysiek zou gaan ontmoeten. Paard gaat mij helpen helen wist ik. Dankbaar voel ik mij voor alle helpers op mijn pad die ik zo liefdevol en toegewijd heb mogen ervaren. Ook nu weer. Ik word hartelijk ontvangen door de vrouw die ik niet eerder heb ontmoet en toch al ken. Door het contact via social media, dat we al een aantal jaren hebben, voelt het zo vertrouwd. Het is herkenning dat we voelen. We zien het in elkaars ogen en voelen het met ons hart. Het hart dat zo gebroken is en zo behoefte heeft aan heling. En dat is wat Angelic van Angelic Insights | Praktijk Manipura doet; healingsessies geven met en voor paard.

Overgave

Ik mag mij aan haar en haar prachtige Andalusische paard Cariño, overgeven. Hoe toepasselijk deze naam wat “lieverd” betekent in het Spaans. Alle oude gevoelens jegens paarden drijven onmiddellijk naar boven en natuurlijk reageert Cariño meteen. Hij loopt weg. Helder. Duidelijk. Dat zijn de boodschappen van paard altijd. Geduldig geeft Angelic mij aanwijzingen en licht toe wat er gespiegeld wordt. Overgave, ik wil niets liever.

De spanningen bouwen zich zo op in mijn vermoeide lijf en maakt dat mijn kaken en spieren nog strakker gaan staan. Ik hoef niets te zeggen; Angelic voelt de bijna onverdraaglijke krampen in haar kaken en het gebit van Cariño maakt onverstoorbare cirkelende bewegingen. ” Kaken stijf op elkaar houden, wat er ook gebeurt!” Hier hoeft het niet. Ik mag Cariño alles vertellen. Hij weet het al en luistert toch. Ik nader en raak hem aan. Hartsverbinding. Zo zacht, zo teder. Ik snuif zijn zalige geur diep op en voel de zielsverbinding. Leg dan mijn hand op zijn hartchakra en voel herkenning. Erkenning. Alles mag er zijn. Tranen stromen. Ik ben bang; bang om te leven, bang om te sterven. Het mag er eindelijk zijn. Ik mag er zijn.

In de krachtige omhelzing van Angelic die volgt, voel ik mij reusachtig. Even denk ik nog dat het haar teveel zal worden, dat ranke lijf van haar dat zo breekbaar lijkt en desondanks mij zo stevig omhult. En dan laat ik het opnieuw los, het mag er zijn. Ik luister naar haar adem. Het lijkt zo onwerkelijk; hoe kan het dat er zo’n krachtig oergeluid kan ontstaan uit zo’n ranke vrouw? Ook die gedachte laat ik vervolgens los. Het kalmeert me, het diepe rustgevende ritmische geluid van haar adem. Diepe, diep zuchten.

Stroming

Het is het geluid van haar ademhaling dat me doet denken aan de levensstroom van een krachtige oude Eik. Diepgeworteld. Geaard. En de omhelzing maakt dat ik me volledig omarmd voel door deze boom. Zij is die boom. Veilig. Het is alsof ze mij wil laten voelen dat dat bestaat en hoe dat voelt. Veilig op deze aarde. Een oude wijze krachtige boom kan altijd vertrouwen op haar wortels. Oneindig krachtige levensenergie dat weer mag gaan stromen. Dat wil stromen. Het is mijn eerste sessie en samen maken we naderhand een vervolg afspraak. De tweede sessie heeft inmiddels plaatsgevonden. Over die bijzondere ervaring schrijf ik graag een volgende keer.

Troostend

Het is een indrukwekkende ervaring geweest die in de weken die volgen nog een diepe nawerking op mij zullen hebben. En Cariño? Hij is bij me. In de nacht komt hij me bezoeken. Wanneer nodig, wanneer ik daarom vraag. Wanneer het zo donker is en de angst zo verlammend, is hij daar. Altijd. Ik nodig hem uit, ik verwelkom hem. Het is diep in de nacht en ik lig badend in het angstzweet te rillen van de kou. Ik maak verbinding met zijn hartchakra. Ik zie hem voor me, zijn ogen ontmoeten de mijne en behoedzaam leg ik mijn handen op zijn rug. Ik ruik zijn zalig geurende huid, zijn manen glijden door mijn vingers. Een warm , troostend gevoel trekt over mijn hele lijf. Vanuit het weiland in de verte hoor ik dan de diepe klanken van hinnikende paarden in de duisternis…

Ruiter tussen twee werelden

Ruiter tussen twee werelden

In 'Ruiter tussen twee werelden' lanceert Linda Kohanov nieuwe provocatieve ideeën over de mens-paardconnectie, gebaseerd op haar eigen ervaringen met paarden.

Bestel jouw exemplaar voor Bestel nu
Je bestelt bij

Tags: , , , , ,

Geplaatst: 3 augustus 2014

Op weg naar huis

Je ergens thuis voelen. Hoe voelt dat eigenlijk? En wanneer weet je dat je thuis bent? Waar is dat ‘thuis’? Sommigen zeggen dat het in jezelf huist, dat thuis. Dat jij alleen dat gevoel van thuiskomen kunt ervaren. In jezelf. Dat er geen andere plek is om dat te ervaren dan in jezelf. Ik vraag me af wanneer je dat weet, dat je thuisgekomen bent. Is dat een gevoel van heelheid? Zo’n “aha moment” misschien. Een gevoel van algehele rust, tevredenheid en kalmte. Herkenning, dat vast ook. Iemand zei laatst tegen me dat ze in het huis, waar ze nu een aantal jaren woont, voor het eerst in haar leven een gevoel van thuis zijn heeft ervaren. Ze wist dat ze haar thuis gevonden had toen ze jaren geleden voor het eerst een voet over de drempel zette. In haar jeugd was ze maar liefst zestien maal verhuisd.

Nergens thuis voelen

Ik weet niet wat het is om mij ergens thuis te voelen. Ik voel mij nergens thuis. Niet in het huis waar ik nu woon, niet in mezelf. Ik voel dat ik mijn thuis (nog) niet gevonden heb. Dat is volgens mij de reden waarom ik het niet voel. Wel voel ik mij dichter bij huis wanneer ik ons prachtige huis met alle luxe verruil voor een tijdelijk, sober en primitief verblijf. Dicht bij Moeder Aarde. Dicht bij mezelf. Dan ervaar ik een bepaalde rust, nader ik de kalmte en is het de tevredenheid welke overheerst. Niets dat ontbreekt, niets dat mist. Geen gemis. Het eenvoudige leven dat ik dan leid zonder afleidingen, brengt mij dichter bij huis. Het huis dat vele kamers kent. En ik mag ze allen bezoeken, verkennen.

Kamperen

Zelf verblijf ik nauwelijks in ons tijdelijke optrekje van twee kamers; de voortent en het slaapvertrek. Er valt namelijk zoveel te beleven, te ontdekken en te verkennen. In mijzelf en buiten mijzelf. We kiezen graag voor een kampeerplek middenin of vlakbij het bos. Heerlijk om vanuit je tent zo het bos in te kunnen stappen. Verschillende wandelroutes worden aangegeven met naam en aantal kilometers.

Eigen pad

We volgen echter nooit. We kiezen ons eigen pad. Niet wetende wat we tegen zullen komen,waar het pad toe leidt. Geen bestemming. Enkel het vertrekpunt is belangrijk, want vanuit daar kun je altijd verder. Je kunt zelfs terug als je dat wilt. Terug naar het punt vanwaar je vertrokken bent om opnieuw te kiezen, maar altijd onze eigen route. Ik ben mijn eigen gids. Dat is mij de afgelopen dagen duidelijk geworden. In tijden dat ik mij verdwaald voelde, richtte ik mij nogal driftig op mogelijke wegwijzers. En verdwalen deed ik, geloof dat maar. Niet altijd werd mij de juiste weg gewezen.Vaak wel de juiste richting. Dan voelde ik mij nog wanhopiger en klampte ik mij vast aan alle pijlers welke ik onderweg tegenkwam.

Verdwalen

Ik voelde me vaak verloren. Zag niet meer waarvandaan ik vertrokken was en al helemaal niet waar ik naar toe ging.Dan voelde het vaak veilig om te blijven waar ik me op dat moment bevond. Stil verscholen in het groen als een schuchter, weerloos hertenjong dat zich compleet verloren voelt. Ik kan je zeggen; dat is de meest doodlopende weg die je maar kunt volgen.

Jouw thuis

Volg niet klakkeloos de weg die de ander je wijst, ga jouw eigen weg. Besluit nimmer je pad niet te vervolgen. Laat het idee van ‘moeten thuiskomen’ maar voor wat het is. Tenslotte zal niemand jou het antwoord kunnen geven. Het geeft niet om even ‘thuisloos’ te zijn, je ontheemd te voelen. Het is een teken en maakt dat je op zoek gaat. Op weg. Naar jouw plek. Jouw plek in het geheel. En ieder heeft zijn eigen plek, geloof dat maar. Jij past niet in dat van een ander, je zult je er nooit thuis voelen. Je zult jouw plek, jouw thuis herkennen. Je zult weten wanneer jij jouw thuis gevonden hebt. Dus ga op weg, verlaat je huis. Tijdelijk. Laat het je ontbreken aan van alles en verwelkom de soberheid. Dicht bij jezelf, daar voel jij je thuis. Daar is jouw thuis.

Nu even niets

Nu even niets

In ‘het niets’ ontdek je wat je werkelijk bent. Om je bewust te worden van dat niets, moet je de stilte en de leegte opzoeken. In jezelf en om je heen. Te ontdekken dat daarin de vervulling ligt, is echt een van de mooiste dingen die je als mens kan overkomen. Het verlangen hiernaar noemt Jan Prins ‘spiritueel heimwee’. In 'Nu even niets' helpt hij je op weg om die stilte te zoeken en te vinden.

Bestel jouw exemplaar voor Bestel nu
Je bestelt bij

Tags: , , , , , ,
Winkelwagen
Je winkelwagen is leegTerug naar winkel