‘Volg je eigen weg’, we horen het vaak en doen ons best om dit te doen. Toch worden we soms verblind door de goedbedoelde adviezen, tips en levenswijsheden van anderen. Of geven we deze zelf als we denken iemand ermee te kunnen helpen. In dit persoonlijke verhaal van Patricia Akkermans lees je over het groeien op eigen tempo en de realisatie dat goedbedoeld advies niet altijd de juiste weg is.
We wandelen iedere dinsdagmiddag hetzelfde rondje in het stadspark. Ik haal haar thuis op en zie meteen hoe het is. Soms zijn de groeven langs haar mond nog dieper dan anders. Haar bruine ogen zijn bijna zwart als het slechter met haar gaat. Het leven is voor haar een grote worsteling langs dalen, nog diepere dalen en soms uitzicht op lichtpuntjes. De energie om haar heen is zwaar.
Het reparatiereflex neemt het over
In het begin van ons contact wil ik niets liever dan haar uit de zwaarte omhoog helpen, haar pijn verlichten. Mijn reparatie-reflex neemt het geheel over. Iedere week vraag ik hoe het gaat en draag ik opgewekt suggesties aan en geef ik ongevraagde adviezen. Ik wil haar een uitweg tonen uit de ellende.
Adviezen zijn niet opgevolgd
We lopen al een poosje samen op en ik ben inmiddels op haar gesteld geraakt als ik me realiseer dat al mijn adviezen en vragen niet helpen om zich beter te voelen. Sterker nog, het geeft haar een gevoel van falen als ik navraag wat ze deze week gedaan heeft en ze toegeeft dat ze niets heeft gedaan met alle voornemens. Ze veroordeelt zichzelf erom, ‘weer niets gelukt’.
Ik voel me machteloos en denk dat onze wandelingen haar niet vooruit helpen. Ik denk al aan opgeven.
Van rups naar vlinder
Dan herinner ik me het ontpoppingsproces van een rups naar een vlinder. Die transformatie gaat gepaard met een hoop worsteling en ongemak. Misschien is die worsteling niet om aan te zien en duurt het je te lang. Maar de ontpoppingsstrijd is nodig om alle levenskracht in de vleugels te doen vloeien waardoor de vlinder op eigen kracht kan wegvliegen.
Met dit besef voel ik me anders over haar proces. Het voelt in eerste instantie ongemakkelijk om naar haar wanhoop te luisteren en daarop geen bemoedigende suggestie of advies meer te geven. Om gewoon in stilte naast haar te wandelen en er met al mijn aandacht alleen maar te zijn. Erop te vertrouwen dat de tocht door de donkere nacht precies dat is wat ze nodig heeft om verder te komen. Het is haar route, op haar tijd en in haar tempo.
Ze volgt haar eigen weg
We wandelen verder. Ik vraag me af, ‘wie ben ik om te weten wat werkelijk goed voor haar is?’ Dat weet zij alleen.
Nu ik mijn machteloosheid om haar lijden te willen verlichten loslaat kan ik echt als een gelijke aan haar zijde staan. We zijn samen onderweg, ik ben niet alwetend. Het helpt haar om te leren vertrouwen op haar eigen wijsheid.
Ik ben er van overtuigd dat alles precies goed is zoals het gaat. Met alle dwalingen, hoogte-en dieptepunten, hoe moeilijk dat soms ook te begrijpen is. Dat ik haar worsteling volledig accepteer, niet stuur en haar niet probeer te veranderen wordt ervaren als een weldaad. Ik ben er en ik blijf en dat is voor nu meer dan genoeg.
Het is haar weg, er is geen betere.
Spreken met liefde, luisteren met compassie
Aandachtig communiceren houdt in dat je vol begrip naar jezelf en anderen luistert, en met inzicht spreekt. Daarvoor is het nodig dat je opmerkzaam bent en bewust ademt. Mindful communiceren verzacht pijn en lijden terwijl liefde en compassie toenemen.Aandachtige communicatie werkt helend in relaties en in de samenleving.
Bestel nu jouw exemplaar in onze webshop Boekenwereld.com voor € 14,99
Lees verder over acceptatie:
-
Oude pijn helen: hoe je je noodlot kunt ontwijken en je lotsbestemming kunt leven
-
Waarom je beter kunt stoppen met werken aan jezelf…
-
Waarom het zo lastig is om geen verwachtingen te hebben (en wat je ertegen kunt doen)
