Soms lijkt het alsof het allemaal teveel is. Teveel prikkels, teveel verwachtingen, teveel dingen van buitenaf.
Even stilstaan
Soms wil ik gewoon alleen zijn. Niemand om me heen, geen prikkels en ook geen meningen van anderen. De snelheid waarmee de wereld raast, maar ook ikzelf wil ik soms even stop zetten. Ik wil gewoon zijn en tegelijkertijd niks doen. Dat voelt raar, die stilte en die leegte. Het geeft onrust, het gevoel dat ik iets moet doen. Ik vind het eng, onwennig en voel me niet nuttig. Iedereen is iets aan het doen, en ik sta stil want er gebeurd niets. Maar tegelijkertijd voelt het fijn om met mezelf te zijn. In de leegte te zijn, rust in mijn hoofd en even niks. Relativeren over het leven, wat er nu echt toe doet.
Wat er echt toe doet
Als ik alles loslaat, kom ik uiteindelijk bij mezelf. Dat ik belangrijk ben, hoe ik me voel en wie ik ben. Voor de rest kan ik alles eigenlijk wel wegstrepen. mijn huis, mijn auto, sommige vrienden. Ik realiseer me dat ik eigenlijk het allerbelangrijkst ben, maar daar wederom niet altijd bij stil sta.
De goede weg
Soms is het gewoon teveel. Ik wil gewoon graag alleen zijn, niks moeten, maar gewoon zijn. Hoe vaker ik dat doe, hoe beter ik in connectie kom met mezelf. Dat is fijn, ik weet dat ik onderweg ben, niet stilsta, constant groei en daar heel dankbaar voor ben. Ik weet dat dit de goede weg is. Dit inzicht geeft me weer kracht, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Het zorgt ervoor dat ik dankbaar wordt voor mezelf, maar ook alles om me heen. Daarom is het goed om soms even stil te staan en daarna weer door te gaan. Ik ben een rijk mens besef ik me.
