Daar sta ik dan. Aan de grond genageld door de gruwelijke beelden op mijn netvlies. Beelden die amper te plaatsen zijn. Het Syrische jongetje van drie die is aangespoeld op een strand. Of de hond die levend gevild wordt voor de bontkraag van een winterjas.
Voor sommige is dit appels met peren vergelijken, voor mij is het en-en. Beiden levende en voelende wezens, waar de hoop op een betere toekomst is geëindigd in een kort leven en vooral een wrede dood. Waar door hun rol, als vluchteling of als dier in een Chinees productieland, de status van wat recht aan hun doet veranderd.
Ligt er vrijheid besloten in het strak afbakenen bezit en landsgrenzen? Of in goedkope producten vol van leed?
De gesprekken tussen mensen als het één van deze onderwerpen betreft. De felheid, het schelden – opvallend vaker als het de dieren betreft- en het pasklare antwoord waar alleen het eigen belang telt.
‘Vluchtelingen als gelukzoekers; oprotten dus’. Dieren als goedkope producten; ‘je draagt leren schoenen toch?
Het is angst dat antwoord. Het gevoel zelf te kort te hebben of het idee dat anderen erop uit zijn het verworvene in te pikken. Deze mens zit in een kooi van angst opgesloten. Niet beseffend, dat hij of zij niet anders is dan de mens die op de vlucht slaat. Waar zijn land een kooi is geworden en dat afwachten in ieder geval een zekere dood betekent. Het dier in deze, in ieder geval zijn wisse dood ingaat.
Als er al een oplossing is voor het bovenstaande, hoop speelt een grote rol. Want al zijn het er weinig, er zijn mensen die de veerkracht hebben iets te doen. Hoe klein dit ook is, of lijkt. Mensen die hoop brengen waar dit onmogelijk lijkt. In dat korte moment, waar deze mensen het gevoel hebben dat ze gezien worden en er toe doen, ligt zoveel kracht besloten. De arm om de vluchteling heen als mens. Het dier als wezen waardig.
Daar sta ik schouwend en mezelf afvragend; ’wat kan ik, met al mijn eigen beperkingen en mogelijkheden, ten goede doen? Is dat wat ik jou doe, ook mezelf doe? Wat ik mezelf doe, doe ik jou dat?
Wie weet plant het delen van dit stukje tekst, een zaadje naar dat verschil. Wie zal het zeggen? Het overbrengen van de zin om het niet op te geven. Dat kleine straaltje licht, hoe donker het ook is. Dat iemand jij of ik, dat lichtje aansteekt, daar ligt mijn hoop.
www.alsbrugmanpraten.nl
Mijn beste leerschool is het leven. Jarenlang werden mijn keuzes bepaald door relaties of omstandigheden van buitenaf. Na ziekte en onder andere een studie danstherapie kwam er een definitieve en positieve ommekeer. Nu maak ik de beweging van binnenuit. Ik weet wie ik ben en wat ik wil. Ik hoef niets meer te worden, alleen te zijn.
Geïnteresseerd in wat mensen beweegt en bewustwording. Liefde voor dieren, de natuur, theater, dans, schrijven en dichten.
Mijn motto is dat elk verschil een verschil maakt voor wie we dat doen en dat we in essentie een zijn. ‘Een betekent niet je bent alleen, wel we zijn allen één’.
