Ik ben Nadine Carter en werk in mijn eigen praktijk Innerscore therapie. Ik werk daar met veel passie, vanuit mijn hart voor wat ons beweegt, of dus even niet meer beweegt. In mijn praktijk werk ik met ouders die zich machteloos voelen wanneer hun kinderen het moeilijk hebben. De pijn van hun kind raakt hen eigenlijk te diep, waardoor ze hun kinderen niet kunnen geven wat ze nodig hebben. Deze ouders ervaren dat de pijn van hun kind eigenlijk hun eigen pijn is en dat ze zelf bijvoorbeeld ook angstig zijn om voor zichzelf op te komen, grenzen te stellen. Waar ik vanuit ga is dat de oude pijn van vroeger eigenlijk niet meer onderdrukt kan worden, zoals al die tijd wel kon. De belangrijkste pijler in mijn werk is het leren herkennen van je non-verbale signalen in je gezicht. Deze signalen laten je overlevingsstrategieën zien. Een overlevingsstrategie ontwikkelt een (heel) klein kind op een moment dat iets te groot is (en dat is het al gauw voor een kind). Het was de enige manier voor het kind om zich nog goed te voelen in die situatie. Dit oude besluit helpt ons heel lang, tot we er in ons volwassen leven achter komen dat er oude pijn onder zit, we meer ruzie hebben met mensen dan we willen, bozer zijn dan we willen, angst ons belemmerd ons hart te volgen….. Bij mij in de praktijk bevrijden mensen zichzelf van deze oude besluiten via lichaamswerk. Deze oude pijn ligt heel diep opgeslagen in het lichaam en door daar contact mee te maken, kun je voelen wat je oude besluit was, je ruimt deze op (letterlijk uit je lichaam) en je neemt een nieuw besluit, vanuit je verlangen en je wijsheid van nu. Dat nieuwe besluit is meteen voelbaar. Je geeft het geen plekje, maar ruimt op. Anders neem je het nog steeds met je mee in het leven. Wat mij drijft in het leven is een continu gevoel van willen groeien en ontwikkelen. Het maakt dat ik steeds kijk wat ik van elke situatie kan leren en hoe ik kan groeien. Dat wat ik leer kan ik dan ook weer doorgeven, mijn wijsheid wil ik graag delen met anderen. Door deze manier van in het leven staan, trek ik ook leerervaringen naar mezelf toe. Ondanks de pijn die dat met zich meebrengt, ben ik wel altijd blij dat ik het mee mag maken. Groeien heb ik geleerd door te kijken naar wat ik zelf doe in een situatie. Het heeft lang geduurd voordat ik dit kon zien als ‘verantwoording nemen voor de ervaringen in mijn leven’ en niet ‘wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?!’ Wat mij verder nog écht drijft zijn de vaders en moeders die aan zichzelf willen werken om zo hun kinderen te helpen. Onze kinderen dragen vaak een stuk van onze eigen (oude) pijn. Ze zijn ook donders goed in het drukken op onze zere plekken waardoor we anders reageren dan we zouden willen, bozer, verdrietiger….emoties waar onze kinderen eigenlijk niets mee te maken hebben en ook niets kunnen. Hun pijn of worsteling in het eigen leventje raakt weer aan die van ons waardoor we ze soms ook niet kunnen helpen zoals we zouden willen. Deze ouders die hun eigen pijn op willen ruimen zodat hun eigen kinderen hun authenticiteit kunnen behouden zijn mijn grootste drijfveer van dit moment en daar gaat mijn hart écht sneller van kloppen. Een levensles kun je volgens mij pas doorgeven als je hem zelf hebt ervaren, diep van binnen. Wat mij écht heeft geholpen om weer te worden zoals ik bedoeld ben, is het op een heel diep niveau opruimen van oude pijn en verantwoording nemen voor wat ik doe in het leven. Vrij zijn van oude pijn maakt ruimte voor je verlangens. Het verantwoording nemen heeft me van slachtoffer tot krachtige volwassen vrouw gebracht. Het maakt ook dat ik compassie kon gaan voelen voor mezelf en voor anderen. Deze 2 gaan voor mij dan ook echt samen en dat is ook wat ik jou wens: met compassie voor jezelf en de ander, zonder oordeel in het leven kunnen staan. Vrij van oordeel maakt dat je vrij kunt denken, open staat voor wat er op je af komt en kunt reageren vanuit je hart. Niet gemakkelijk en soms nog een strijd, maar het loont. Dat zul je zien.