Wat heeft de natuur jou te vertellen?
De natuur is één grote bron van wijsheid. Denk eens aan eeuwenoude bomen. Zij weten zich in weer en wind honderden jaren staande te houden. Of denk aan planten en kruiden die gebruikt kunnen worden als medicijnen of zalfjes. Als je je weet te verbinden met de natuur, dan vind je ook onvoorstelbare schatten aan wijsheid in je zelf.
Dertien dagen wandelen, alleen
Al eerder heb ik me verbaasd over wat de natuur met je doet. In december 2016 ben ik twee weken alleen gaan wandelen op het Pieterpad. Er waren dagen dat ik geen mens tegen kwam. Soms was dat best even spannend, zeker als ik van het pad afgeraakt was of naar mijn gevoel te lang geen markeringen tegenkwam, middenin een afgelegen en eenzaam bos. De keren dat ik angst voelde, wist ik rustig te blijven. Dat is ook de enige manier. Het was een angst voor eenzaamheid en verlatenheid. Dat heb ik die periode meerdere malen gevoeld. Het is ook iets wat bij mij heel diep zit en geheeld mag worden.
Met twee rustdagen en dertien dagen in je eentje wandelen kom je echt tot jezelf. Toen ik eenmaal, na een paar dagen, de rust had gevonden, voelde ik me vaak zo verbonden met de natuur en mezelf, dat ik ‘beelden’ kreeg. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt.
Innerlijk kind-visualisaties
Naast de beelden ontstond er ook een spontane visualisatie. Ineens liep ik met twee kinderen aan de hand. Beide meisjes. Ik schat een jaar of 5 à 6. De ene was eenzaamheid en de andere was geluk. Ik ging de dialoog met ze aan, we babbelden over hun gevoelens en angsten, hoe de ene kleine meid de andere hielp. Dat het oké is om je soms eenzaam te voelen. En hoe het is om het gevoel te hebben ‘er niet bij te horen’. Maar ook geluk een plek verdient. Zo liepen we met z’n drieën verder, hand in hand. Mijn volwassen ik in het midden. Op een gegeven moment voelde ik dat ze energie uitwisselden via mijn derde chakra. Dat was bijzonder… Zo smolten ze als het ware samen. Op een gegeven moment werd de verbinding zo sterk, dat mijn middelpunt, of derde chakra, de kruising was van het lemniscaat (het oneindigheidssymbool). Het lemniscaat was van wit licht. De ene lus straalde voor mij en de andere achter mij. Binnenin en rondom de lussen werd ik vergezeld door verschillende krachtdieren, vogels, een eenhoorn, een libelle, vlinders, een feniks en nog een aantal anderen… Wat was dat bijzonder, zeg!
Even later gebeurde het een tweede maal. Niet helemaal spontaan dit keer. Het waren nu twee jongetjes, van ongeveer dezelfde leeftijd als de meisjes. De ene was angst en de andere veiligheid. Ook zij gingen de dialoog met mij aan. Veiligheid voelt zich niet gehoord/gezien, angst vindt dat veiligheid vaak te beschermend is geweest, dus luistert die er niet/nauwelijks meer naar. Toch helpen ze elkaar. Als angst bang is, dan voelt ‘ie zich alleen en verdrietig en denkt dat hij het niet (alleen) aankan. Veiligheid is er om hem te helpen en de kracht te voelen, zodat hij het wel (alleen) aankan. Ook mag hij om hulp vragen als dat nodig is, want hulp is altijd in de buurt. Veiligheid zal het laten weten dat angst zich veilig kan voelen. Angst zal meer naar veiligheid kijken en horen wat hij zegt. Ze houden elkaar in balans en angst vertrouwt erop dat als er iets is waar angst echt bang voor moet zijn dat veiligheid waarschuwt, en dat veiligheid ook weet van angst, dat als angst echt bang is, dat veiligheid alert is en daarnaar handelt.
(Een deel was dialoog, een deel vertaling door mijn volwassen ik en een deel dat mijn rationele volwassen ik vertelde)
Ook hier werden ze via het derde chakra met elkaar verbonden. Daarna stroomde de energie naar het tweede en eerste, vervolgens naar vierde, vijfde, zesde en zevende. Om uiteindelijk weer terug te komen in het derde. Ik zag een verticale regenboog en wederom het oplichtende lemniscaat. Met dit keer een wolf/leeuw(in) die voorop liep om de weg te wijzen en een vliegende witte duif.
4 maanden later
Op een dag in april ben ik weer aan de wandel gegaan. Ik woon vlakbij het Baarnse bos en ben van daaruit zo in de bossen van Lage Vuursche. Een schitterend natuurgebied met een diverse flora. Loof- en naaldbossen, brede en smalle paden, varens, heide, zandpaden en vennetjes. Ik was al even aan de wandel en zocht naar een pad voor de terugweg. Toen zag ik een smal paadje en dacht: ‘daar ga ik in’. Het liep dood. Er stond een bankje verscholen met uitkijk op een ven, een prachtig ontluikend berkenbos op de achtergrond, een grasvlakte met witte koeien. Dit wilde ik vastleggen op video (vanuit mijn praktijk House of Innerchi geef ik workshops in de natuur, dus was dit gelijk een mooie manier om de omgeving te laten zien). Gekwetter van vogeltjes op de achtergrond. Nog een paar foto’s en dan nog even nagenieten. Of toch niet? Na de foto’s gemaakt te hebben zat mijn ene arm vol met groene minibeestjes. Het leken felgroene fruitvliegjes zonder vleugels. Ik pakt mijn regenjas van het bankje en liep rustig weg. Even de ruimte nemen om die beestjes van me af te halen. Ze zaten ook op mijn regenjas. Ook hier bleef ik rustig en toen ik weer vrij van groene beestjes was, liep ik terug naar huis.
Angst
Ik merkte dat er weer een angst opdoemde. Niet zozeer de angst voor de beestjes. Nee, over de mogelijke gevolgen. Ik stond weer in verbinding met de natuur en was aan het genieten, maar vervolgens gebeurt er iets en raakt het een angst. Gedachten volgens elkaar dan zo snel op. De angst die geraakt was, was ‘er niet bij horen’ of ‘in de steek gelaten voelen’. Immers, als er beestjes op me zitten, dan willen die iets van me, word ik ziek, kan ik niet werken en voor ik het weet ben ik moederziel alleen, sta ik op straat en is er niemand die me wilt helpen. Toen ik me realiseerde welke angst het raakte, kwam er verdriet los. Ik liep verder met tranen, dat voelde fijn. Vervolgens realiseerde ik me welke dag het was. Het was de dag van de begrafenis van mijn opa in 1989. Daar was ik als kind van tien niet bij. Het leek mijn ouders destijds geen goed idee als ik daar bij was. Mijn nicht en neef, respectievelijk acht en zes jaar ouder, waren er wel bij en ik weet nog dat ik dat oneerlijk vond. Toen ik dat besefte, voelde ik weer verdriet en hoewel ik het me niet kan herinneren van destijds, had ik nu het gevoel van ‘in de steek gelaten worden’ door mijn ouders. Mijn moeder heeft een aantal jaar geleden gezegd dat ze vond dat ze dat verkeerd (ze gebruikte zelf het woord fout) had gedaan. Hoewel ik geloof dat ze destijds met de juiste intenties hebben gehandeld, uit bescherming, was mijn opa mijn maatje en had ik een erg sterke verbinding met hem. Nog steeds.
Verbinding, wijsheid en inzichten
Hoewel het verschillende ervaringen zijn, zijn ze ontstaan in de natuur, in verbinding met de natuur en mezelf. Zowel de natuur als de mens beschikken over een onschatbare bron met wijsheid die, als je het toelaat, mooi met elkaar samenwerken. Voor mij werkt de natuur ontspannend, helend, inzichtgevend en zorgt het voor rust en creativiteit. Er ontstaat ruimte…
Terwijl ik dit artikel schrijf, zijn er ook weer een paar inzichten ontstaan. Mijn innerlijke kinderen, de jongens en de meisjes, staan, naast de thema’s die ze belichaamden, ook voor het mannelijke en vrouwelijke in mij. De krachten die volledig geaccepteerd mogen worden om met elkaar samen te werken, net als de lichte kant en de schaduwkant van mij (actueel thema op dit moment). Ook zie ik in mijn innerlijk kind angsten/thema’s van mijn ouders terug en is het aan mij om te onderzoeken wat van hen is en wat van mij.
Wat heeft de natuur jou te vertellen?
